Devlet Bahçeli ve Mehmet Uçum’un açıklamaları, Türkiye’nin Kürt meselesine yönelik stratejik yaklaşımını tüm netliğiyle ortaya koyuyor. Bahçeli, Kürt sorununu reddederek “Türkiye Cumhuriyeti’nin bir Kürt sorunu yoktur, asla da olmayacaktır” derken, mevcut meseleyi yalnızca “bölücü terör sorunu” olarak nitelendiriyor ve bu tehdidin kökünün kazınması gerektiğini vurguluyor.
Bahçeli’nin bu tavrı, devletin Kürt hareketine yönelik tasfiye odaklı yaklaşımının bir yansıması olarak değerlendirilebilir. Bahçeli’nin çizdiği çerçeve, devletin Kürt hareketini doğrudan bir tehdit olarak görüp, tüm unsurlarıyla teslimiyete zorlayarak tasfiye etme niyetini açığa çıkarıyor.
Devlet Bahçeli’nin yaptığı açıklama ardından Erdoğan’ın başdanışmanı Mehmet Ucum’un açıklaması Türkiye’nin Kürt sorununa yönelik temel stratejisini açıkça ortaya koyuyor: çözüm veya müzakere süreci gibi bir perspektiften ziyade, devlete göre tehdit olarak nitelendirilen Kürt Hareketi’nin tamamen tasfiye edilmesi ve teslim alınması yönünde bir tutum hakim. Mehmet Uçum’un açıklamaları, bu yaklaşımın sadece Bahçeli’nin bir önerisi olarak değil, devletin uzun vadeli ve köklü bir politikası olarak sürdürüldüğünü gösteriyor. Devlet, bu süreçte Kürt Hareketi’ni muhatap olarak tanımamakla birlikte, tüm bileşenlerini terör çerçevesinde değerlendirerek teslim olmaya zorlama stratejisini benimsemiş durumda.
Uçum’un sözleri, kamuoyunun özellikle Öcalan’ın muhtemel rolü konusunda yaptığı barışçıl veya müzakereye yönelik beklentileri boşa çıkarıyor. Bahçeli’nin sunduğu “Umut Hakkı” önerisinin dahi ancak tamamen teslim olunması halinde gündeme gelebileceğini ifade ediyor. Bu, Kürt meselesinde devletin bakış açısında radikal bir değişiklik olmadığına işaret ediyor; daha çok, çözüm veya eşitlik arayışından uzak, baskı ve tasfiyeyi öne çıkaran bir devlet yaklaşımı hâkim.
Erdoğan’ın konuya doğrudan değinmek yerine, Mehmet Uçum üzerinden mesajlarını vermesi, devlet içindeki rol dağılımının stratejik olduğunu düşündürüyor. Kamuoyunu yönetme konusunda, özellikle hassas konularda iş bölümü yapılmış gibi görünüyor. Bahçeli’nin parlamentodaki açıklamaları ve MHP’nin yaklaşımı da bu çerçevede değerlendirilebilir; iç barış mesajları olarak algılanabilecek bu açıklamaların arka planında, teslimiyet ve tasfiyeyi şart koşan bir strateji yatmakta.
Böyle bir bağlamda, Kürt siyaseti ve toplumsal hareketler için mevcut durum yeni bir mücadele sürecini beraberinde getiriyor. Uçum’un açıklamalarının ardından Kürt tarafının nasıl bir strateji geliştireceği, bu süreçte büyük önem taşıyor. Devletin baskıcı politikalarının karşısında Kürt siyaseti, teslimiyet çağrılarına karşı mücadele azmini ve dayanıklılığını ortaya koymak durumunda. Bu açıdan, Kürt siyasetinin artık kendi sahasında nasıl hareket edeceği ve bu stratejiye karşı nasıl bir direnç göstereceği, sürecin geleceğini şekillendirecek temel faktörlerden biri olacak.
Son olarak, devletin yaklaşımı net olsa da, Kürt hareketinin nasıl bir karşılık vereceği veya bu açıklamaların Kürt toplumunda nasıl yankı bulacağı merak konusu. Sürecin bundan sonra nasıl gelişeceğini izlemek, Kürt ve Türk siyaseti açısından kritik bir dönem olacak.
