Medeni Haklar Sonrası Neslin Yüzleştiği Acı Verici Gerçek
Erin Aubry Kaplan:
Martin Luther King Jr’ın en küçük çocuğu geçen ay öldü. Dexter King de benim gibi 62 yaşındaydı ve benim 1,5 kuşağı olarak adlandırdığım kuşağın bir parçasıydı. Köleliğin son resmi kalıntısı olan yasal ayrımcılığın olduğu bir dünyada doğduk ve köleliğin olmadığı bir dünyada büyüdük. Bir nokta beş genellikle birinci nesil göçmenleri tanımlamak için kullanılan bir terimdir, ancak Siyahlar iç göçmen tanımına uymaktadır. Geçen yüzyılı varlıklarına daha uygun yerler aramak için Güney’den taşınarak geçirdiler; benim halkım da bu nedenle Louisiana’dan Los Angeles’a taşındı. Eski ülkedeki yaşamla ilgili hikayeleri beni hem büyüleyen hem de dehşete düşüren atalarımdan her zaman daha şanslı hissettim. Güney’den ve New Orleans tramvaylarında babamla büyükannemi ten renklerine göre ayıran ırkçı çılgınlıktan kurtulmuş olmamın ne kadar harika olduğunu düşündüm. Ailem, zor kazanılmış yeni özgürlüklerle donatılmış benim neslimin ülkeyi daha iyiye doğru değiştirmeye devam etmesini temkinli bir şekilde bekliyordu. Ben de aynı şeyi hissediyordum. Benim cesur yeni hayatım eskiyi telafi edecekti.
Yanılmışım. Şimdi 1,5 kuşağı, değişen yeni yüzyıl bağlamında tanımlanması zorlaşsa da geçerliliğini koruyan önceki kuşaklarla aynı şikayetleri taşıyor. Irk ayrımcılığından Jim Crow’suz bir ülkeye doğru yaşanan sismik değişimin, ırksal adalet konusunu mümkün olduğunca, tercihen tamamen, gündemden düşürmeye hevesli beyazlara kıyasla bize daha az fayda sağladığı ortaya çıktı. 60’lı yılların çalkantısından sonra yorgun düşmüşlerdi ve MLK’nın savunduğu Amerikan demokrasisi vaadini yerine getirmekle pek ilgilenmiyorlardı.
Bu boşlukta, ülkeyi tarihinin büyük bir bölümünde tanımlamış olan eski muhafazakarlık ve kastçılık, 1980’de Ronald Reagan’ın seçilmesiyle resmileşerek kendini yeniden gösterdi. Demokrasi vaadine yatırım yapan bizler, o zamandan beri ters rüzgarlarla mücadele ediyoruz.
Bu, 1,5’lukların dönüşüm yaşamadığı anlamına gelmiyor. Daha önce görülmemiş düzeyde eğitim ve temsil gücüne sahip bir Siyah orta sınıfın temellerini sağlamlaştırdık. Disko dans pistini demokratikleştirdi. Entegre bir devlet lisesine gittim ve ailem için neredeyse yasak olan beyaz arkadaşlar edindim. Kendimi tüm Amerikan bireycilik ve kişisel gelişim zeitgeist’ının bir parçası hissettim; elbette bir yanılsama, ancak yanılsamaya tamamen katıldığımı hissetmek ilerleme gibi görünüyordu. Önceki kuşak Siyahlara ait olmadıkları söylenmişti. Ben ait olduğumu ve böyle düşünmeyenlerin marjinalleştirildiğini varsaydım. Irkçılığın ve 60’ların şikayetlerinin elbette devam ettiğini anlıyordum, ancak bunları sosyal ve kültürel düzendeki yeni konumumdan anlıyordum. James Baldwin’in Amerikan ahlakına yönelik ünlü eleştirilerinde meydan okurcasına ve bazen de acı bir şekilde kullandığı “biz” artık bir anlam ifade ediyordu. Irksal adaletin ayrıntıları üzerinde tartışabilirdik ama ırkçılığın kendisinin temelde uygulanamaz olduğu konusunda hemfikirdik. Elbette bu konuda bir daha asla tartışmak zorunda kalmayacaktık.
Bu illüzyon daha yeni yeni çökmeye başladı. Son birkaç aydır MAGA’nın ne yaptığını kendime itiraf etmek zorunda kaldım: ırkçılığı ve ayrılıkçılığı gerçek Amerikan yaşam biçimi olarak yeniden canlandırmak. Ülkenin büyük bir kısmı -60’larda bu kamburu atlattığına inandıklarım da dahil olmak üzere- bu canlanmayı coşkuyla kucaklıyor. Black Lives Matter hareketiyle yetişen daha genç Siyahlar, Y ve Z kuşağı, daha az naif ve her yerde bulunan eşitsizlikle başa çıkmak için daha donanımlı. Benim kohortum için MLK’nın rüyası bir konuşma değil, ciddiye aldığımız bir direktifti; Jim Crow’un resmi ölümüyle yeniden yapılandırılan bir ülkenin ilk yararlanıcıları bizlerdik. 1961’de doğan 1,5 yaşındaki Obama’nın, eski ırksal korkular ile kendisini Beyaz Saray’a taşıyan yeni çok ırklı bilinç arasındaki uçurumu kapatmak için benzersiz bir niteliğe sahip olduğuna inanması tesadüf değil. Bu, onun Amerika’da Umut kampanyasının temelini oluşturdu ve bir an için öncü kuşağımızı ilgi odağı haline getirdi. Ancak Obama’nın başkanlığı gerçek anlamda ırkçılık sonrası bir toplum yaratmak bir yana, Donald Trump’ı ve Trumpizmi üretti. Bunu izlemek çok acı verici.
Gerçek şu ki, Siyahların medeni haklar sonrası yeniden konumlanması her zaman istikrarsızdı ve her an gerilemeye açıktı. 70’lerde, o liseye gitmeden önce (o zamandan beri yeniden ayrıştırıldı), beyazların çoğunlukta olduğu bir ilkokula gittim; beyazlar orayı kitleler halinde terk etmeden önce kısa bir süreliğine entegre edilmişti. Üniversitede, temelsiz bir şekilde bir dönem ödevinde intihal yapmakla suçlandım çünkü çok liberal profesör, benim gibi insanların anayasal olarak entelektüel ve edebi yeterliliğe sahip olmadığında ısrar ediyordu. Hayretler içinde kaldığımı ve sonra da ne yapacağımı şaşırdığımı hatırlıyorum; hayatım boyunca kapsayıcılığa duyduğum güven bir anda yerle bir olmuştu ve yerine koyacak hiçbir şey yoktu. Benim kuşağım hiçbir zaman ekonomik istikrarı yakalayamadı, orta sınıfın refahından bahsetmeye bile gerek yok. İyi kamu sektörü işlerine sahip olanlar, yıllar önce kapanan bir tür solucan deliğinden geçtiler. Bugün yeniden canlanan sendikal hareket bana Siyahların özel sektörde hiçbir zaman bir yer edinemediğini hatırlatıyor. Siyah hanelerin servetlerinin yarısından fazlasını kaybettiği 2009’daki muazzam konut çöküşünden de kurtulamadık. Çocuklarımız için de durum vahim görünüyor. Yaşlanmakta olan ve evlerini orta gelirli ailelerin ev sahibi olabildiği zamanlarda satın almış olan Siyahların yaşadığı mahallemde, genç Siyah aileler ev sahibi olamıyor, hatta kiracı bile olamıyor. Bu da bizi soylulaştırmaya karşı daha da savunmasız bırakıyor.
Bu geç tarihte, hiçbirimiz henüz varmış değiliz. İster 26 yaşında olalım ister 62, ister Dexter kuşağı ister alfa kuşağı, hepimiz bir akış içindeyiz, hala oluş sürecindeyiz. Tüm bunların içinde en azından tanıdık bir topluluk rahatlığı var. Nesiller boyunca, Siyah insanlar bir yandan makul, bazen de radikal değişim beklentilerini sürdürmeye çalışırken, bir yandan da giderek daha ince bir sanat haline gelen hayatta kalma sanatını mükemmelleştirmeye devam ediyor. Aklımızdaki rüya bu olmayabilir, ancak tarih bir kez daha daha daha azını gerektirmiyor.
/ Kaynak : https://www.truthdig.com
Çeviri : DeepL + A. Halûk Ünal /
