Süleyman Demirtaş tarafından yazılan yazılar

Geçen hafta da gidemedim görüşe. Bütün aile benden alıyor haberleri. Nasıllar? İyiler mi? İki cümle, iyiler selamları var için birkaç bin kilometre yol yapılır. Bornova’dan Buca’ya, oradan cezaevine giden otobüse…

Kaskatı kesiliyor insan, elleri terliyor yarası sıcak olanın. Gözbebekleri irileşiyor ve hafızadaki bütün çekmeceler bir anda patlar gibi açılıyor; neyin var neyin yok orta yere dökülüyor. En mahremin aslında, kanın…

İşleri bitirip ancak çıkabilmiştim yola. Aç mıyım değil mi hissetmeye zamanım olmadı. Çok çalışmak zorundayım. Hayır öyle işlerim çok diye değil, aksine işlerim hep yetersiz diye… Buraya geldiğimden beri çok…

Gözümüzün değidiği her insandan hikaye kapıyoruz. Maske takıp korunduğumuz virüs gibi. Ama bu başka bir virüs. İlla solunumla değil, bakışla,sesle, temasla da geçiyor… Farkındasınız değil mi? Bu virüsten korunmak için…

Doktorda sıra beklerken pencereden durakta otobüs bekleyen insanları izliyorum, kim nasıl bir hayat yaşıyor diye tahmin yürütmeye çalışıyorum. Pazar fileli yurdum teyzesi, modern saç tıraşlı ve sürekli telefonuna bakan işsiz…

Kalemi sağlam tut, hayatın resmini çizerken…Renkleri ayırmayı bil, tanı bütün renkleri ve sev… Güzel şeyler çiz, mutlu hikayeler, ağız dolusu gülmeler… Ne kimseyi kır, ne hak ye. Güzel şarkılar söyleyen…

Taş yerinde mi ağırdır yoksa bin yıllık yerinden kopup yuvarlanınca mı? Momentum fiziği bilenler kaçar o taşın önünden. Koparılmıştır artık yerinden, yoluna çıkanı düm düz eder. Kendi de parçalanır. Bu…

Bugün giydikleri yüzünden sanki ters gitmişti bütün işleri. Üzerine oturmamış gibi, rahatsız etmişti üzerindeki kıyafet. Gün boyu hep, kemer çok sıkıyor, gömlek omuzdan dar, pantolonun beli düşük şikayetleri geçti içinden.…

Bina girişinde dışarının sesi kesildi…Eve girmiyorum da, salyangoz gibi kabuğuma çekiliyorum… Her sabah uyanıp dayatmaları, zorunlu işleri halletmek üzere, güç toplamak için adeta gecenin karanlığını kullanıyorum. Gündüz sesler daha az…

Çok büyük bir kalabalık, gürültü, her yerden bir insan silueti, bir çığlık, bir fotoğraf, bir anı çıkıyor. Çocukluğum muydu o, bir an görünen. Şu uzun boylu çam yarması, lisedeki polis…