Günay Aslan: Halepçe’den Kürt mülteciler geldikleri gibi döndüler

Kızıltepe’deki Kürt kampından içeri adımınızı atar atmaz, yolunuzu ke­sen Kürt kadınlarının “Me bibin! Me xlaskın!…” (Bizi götürün, bizi kurtarın) diye yankılanan feryat­larını duyacaksınız.

Benizleri soluk, alabildiğine zayıf çocuklar, halsizlikten ağlayamayan bebekler göreceksiniz. Şaşır­mayın. Günde bir somun ekmek, ayda 200 gram et, 15 günde bir, bir kilo bul­gur sığınmacıların başlıca yiyecekleri.

Ve­rilen yiyecekler büyüklerin açlıktan ölme­melerine yeterken çocukların yaşamasına yetmiyor. Diyarbakır kampında bir yılda tam 280 çocuk, yetersiz beslenmeden öl­müş. Duhok’tan, İmadiye’den, Ninova, Akre, Şexan’dan oralardaki kimyasal cehen­nemden kaçırılıp yaşasınlar diye Kürt kamp­larına getirilen 280 çocuk yetersiz beslen­meden ölmüş.

Dünya aleme ilan edilerek hazırlanan kocaman kamplarda sığınmacılar için bütün yapılanlar üç-beş tuvalet ve yetersiz içme su­yu ambarları. Zirevan Ahmedi ve Salih Rıza, tuvalet suyu içtiklerini ve yetkililerin “burada kalıp ölmektense gitmeniz daha iyi” dediklerini anlatıyorlar. Ve dönüyorlar artık Kürt sığınmacılar…

110 bin sığınmacıdan kala kala 30 bin kişi kaldı. Kalanların büyük çoğunluğu da dönüş hazırlığında. Peşmerge liderleri “Çok kötü bir yıl geçirdik. Aç geldik aç kaldık. Üryan geldik, üryan kaldık. Zulümden kaçtık, zorbalığa tutulduk” di­yorlar. Geldikleri gibi gidiyorlar, kırgın, ümitsiz.

Kampın idari sorumlusu Mardin Vali Muavini Ahmet Nevros ise kampın kış gel­meden boşalacağı inancında. “Gidiyorlar, gidecekler” derken yüzünün ifadesi bir mutluluğun ipuçlarını veriyor. “Bunlar bu kış burada kalamazlar. Gitmeye elleri mah­kum…”

Ahmet Nevroz’un bir derdi var. O da kamp komitesinin tehditleri. Nevroz’a göre “Komite olmasaydı, kampın yerinde yeller eserdi”. Bu tehditleri engellemek için dönüş başvurularını geceye aldıklarını ekliyor, yi­ne yüzünde ne kadar zeki olduğunu anlat­mak isteyen bir yarım gülüş.

Irak-Türkiye

Kamp komitesinden Zirevan’a göre en­gelleme ve tehdit söz konusu değil. Söz konusu olan Irak’ın aldatmacaları ve Irak-Türkiye işbirliği. Zirevan, Saddam’ın yüzbinlerce Kürt’ü Kuveyt sınırındaki çöllerde kurduğu toplama kamplarına sürdüğünü ve Türkiye’den dönenlerin de buralarda toplanacağını söylüyor.

“Oysa kamp idaresi ile Irak ajanları ‘kendi köyünüze yerleşeceksiniz, eviniz sizi bekli­yor’ diye propaganda yapıyorlar. Sahte tele­fon konuşmaları düzenliyorlar. Oysa bizim terk ettiğimiz yerlerde ne köyümüz kaldı ne evimiz…”

Kürt sığınmacılar bir yıl dayanabildiler bu zorunlu konukluğa. Seksen bini geri döndü. Hâlâ dönüyorlar. Kızıltepe kampından bir ayda dört bine yakın sığınmacı dönmüş. Muş kampından 10-12 Eylül günlerinde dönenlerin sayısı bin 500.

14 Eylül’de yola çıkan dönüş kafilesi ise bin kişilik. Muş kamp komitesinden üç peşmerge lideri ise kamptan sorumlu Hasköy Kaymakamı Bekir Sıtkı Kocakundakçı’nın emriyle dört saat gözaltına alınmış. Gerekçe: Dönenleri tehdit ettikleri…

Unutulduk

Diyarbakır kampından ise, son on günde 980 sığınmacı geri döndü. Kamp komitesinden Ekrem Mayi “Terkedildik! Unutulduk!” diyor. “Bize sahip çıkan olmadı. Çok kötü bir yıl geçirdik. Türkiye sanmasın ki bize iyilik yaptı. Bize büyük kötülük yaptı.”

Ekrem Mayi, Türkiye’nin Saddam’ın suç or­tağı olduğunu, Kürtleri barındırmamak için elinden geleni yaptığını, sonunda Irak’la bir­likte istediklerinin olduğunu anlatıyor ve ekliyor. “Mültecilik statüsü tanınsaydı bize, Türkiye’ye yük olmazdık.” Mayi’nin bir id­diası da Türkiye’nin Irak’a 1989’a kadar ülkesinde hiçbir sığınmacı Kürdün kalma­yacağına dair söz vermiş olduğu.

Vali Muavini Ahmet Nevroz’un “Gidi­yorlar, gidecekler…” sözlerini hatırlıyoruz. Ekrem Mayi çıkardığı yüklü faturanın bir bölümünde Avrupa’daki Kürtlere yer veri­yor. “Onlar Avrupa’ya gönderdiğimiz bizim Kürtlerimiz. Kürdistan Devrimi ve Kürt halkı adına hareket ettiklerini iddia eden o sorumsuz, o utanmaz insanlar. Kardeşleri­ni burada minnete, açlığa, üryanlığa, sefale­te terk ettiler ve onlar adına ahkam kesmek­ten de geri durmadılar.”

Kürt kamplarında bir belirsizliğe dönüşün hüznü var. Havaların soğumasıyla tankerlerde ısınan sulan soğutmak için toplayan çocuklar bu işi bırakmışlar. Şimdi “çadır okul”larda Kürtçe eğitim görüyorlar. 13 yaşındaki Dara, “bize defter kalem vermeleri gerekirdi” diyor. İdare bu eğitimi engellemek için çok uğraşıyor ama başaramıyor. Her zaman da idare kazanmaz ya. Yan aç yarı tok, eğitim peşinde kampın çocukları.

Kürt kampları terk ediliyor. Kampların idari sorumluları memnun, kış bastırmadan kamp derdi bitecek onlar için. Sığınmacılar Türkiye’nin konukseverliğine bir yıl dayanabildiler. Kafileler halinde yeni bir bilinmezliğe doğru yol alıyorlar.

Kamplarda ayakta durmayı başarmış çocukların büyük çoğunluğu da yollarda ölecek. Kuveyt sınırındaki çöllerde kurulmuş kamplarla Güneydoğuda kurulmuş kamplar arasında pek fark yok. Belki bir fark var denebilir, o da Türkiye’nin ikiyüzlü konukseverliği.

 

/ Bu yazı temsilcisi olduğum Sokak Dergisi’nin 1 Ekim 1989 tarihli sayısında Kürt Mülteciler Geldikleri Gibi Döndüler başlığıyla yayınlandı./