Kahin öngörüsünü süzüp ilk kehanetini yazdığında dünya ölümün etrafında yeni dönmeye başlamıştı.
Savaşlar çıkacak çocuklar ölecekti…
Kahin bunu gördü; barış zamanlarında çocuklar ana ve babalarını gömecek, savaş zamanlarında ana ve babalar çocuklarını gömecekti.
Tüm tarih böyle geçti…
Sonra kahin, savaşlar sarmalında muazzam bir ayrıntı fark etti; ölüm ve ona benzeyen, ölümü simgeleyen her şey kırmızıydı.
Savaş orduları ve savaş yanlısı devletlerin çoğunun bayrağı kırmızıydı.
Tehlikenin rengi dahi şimdi kırmızı.
Nihayetinde gözümün görüp gönlümün ağladığı her savaşın, her ölümün içinde bir kırmızı var.
Öyleyse neden sevmişiz kırmızıyı?
Neden hala seviyoruz?
Kendi ölümcül kehanetinin kahini olan kırmızıda bizi bu kadar cezbeden ne var?
Kan görünce bayılan ben dahi 40 yıldır kırmızıyı sevmişsem nasıl bir çelişki girdabındaymışım ki ne zaman görsem hem güzeli hem ölümü çağrıştıran bu rengin öldüren cazibesini fark edememişim?
Nihayet bir çocuk, mümkün olsa ömrümü vereceğim tarifsiz bir çocuk, savaşın kiri tarafından ömrü boğulan ama nasıl güzel bir çocuk hayatı pahasına bunu fark ettirdi bana.
Kırmızının nefretini ondan öğrendim, kırmızının bir kehanet olduğunu o gösterdi.
Ne ki bunu ölerek gösterdi, hayatıyla gösterdi.
Ey Nupelda, göğsümün dört parmak altına yuva kuran hicranım benim, artık sevmiyorum kırmızıyı.
Seni en çok mutlu eden kırmızı ayakkabıların sevdiğim son kırmızı oldu. Sen ne kadar seviyorduysan son kez o kadar sevdim ayağındaki kırmızıyı ve bu son sevmem oldu o melun rengi.
Ama sen ve yaşı Nupelda kalanlar bunu hiç bilemeyecek.
Kırmızının savaşın ve ölümün kehaneti olduğunu yaşı Ceylan kalanlar, Uğur kalanlar, Ayaz kalanlar, Berkin kalanlar, Şilan kalanlar; katillerin hala kırmızıya hayran olduğunu ne “Roboski’de katledilen 22 çocuk” diye anılanlar, ne de tüm ülkede “477 ölü çocuk” diye raporlara yazılanlar bilemeyecek.
Çünkü hiçbirinin, hiçbirinizin yaşayacak ömrü yok artık, sevecek bir rengi yok.
Bu yüzden çocuklar sevmesin artık kırmızıyı.
Hiç kimse sevmesin.
Hiçbiriniz sevmeyin…
