Refah Partisi (RP) ile diyalog kopunca geriye SHP seçeneği kaldı. Derin devlet özellikle askerler, HEP ile RP’nin itiffak yapmasıni engellemek için MHP ile RP’nin itiffak yapmasıni sağlamıştı.
İttifak komisyonu çalışmalarına başladı. Ancak burada da devlet boş durmadı. Devletin amacı HEP’in kapatılması ve Kürt kitlesinin ve birlikte hareket eden ve HEP’e destek veren kesimlerin SHP’ye destek olmasını sağlamaktı.
HEP’i Anayasa Mahkemesi kararı olmaksızın kapatmak daha az riskliydi sistem için. Seçim bittikten sonra HEP’in kendini fesh ederek SHP’ye katılması hedefleniyordu.
Çünkü HEP’in kitlesini böylece kontrol altına alabilir ve sistemden kopan halk kitlelerini SHP eliyle sistem içine çekebilirdi.
Nitekim SHP Genel Başkanı Erdal İnönü yıllar sonra şöyle diyecekti: “Bizim HEP ile yaptığımız ittifak anlaşması değil HEP’in kendini feshederek SHP’ye katılmasıdır. Fehmi Işıklar bize söz vermişti.’’*
Ama bu noktada HEP’in de taktiği Meclise birkaç vekil sokarak Mecliste zemin yoklamak ve barış için arayışlarını bunlar eliyle denemekti.
Yani bu ittifak üzerinden iki taktik mücadele söz konusuydu. Rejimin amacı kontrolü ele geçirmek için SHP’yi kullanarak HEP’i tasfiye etmek, Kürtlerin amacı da SHP’yi basamak yaparak Meclise girmekti.
Her şeyde olduğu gibi bu olayda da iki zıt anlayış mucadele etti. Mücadeleyi HEP kazandı. Seçimlerde 22 vekil SHP listelerinden seçilerek meclise girdi.
Ama bu 22 vekilden ancak 18’ inin yeniden HEP’ e dönmesi öyle kolay olmadı. Yüzlerce entrika ile bu vekillerin SHP’de kalması sağlanmaya çalışıldi.
Bazı vekillerimize koltuklar sunuldu. Bazılarına meclis komisyon başkanlıkları, bazılarına meclis yönetiminde görevler verildi.
SHP-DYP koalisyonunun olanakları HEP’i tasfiye etmek için kullanıldı.
Ama sonuçta bizim taktiğimiz kazandı ama ne zorluklarla. Bunları bir sonraki bölümde belirtecegim.
(Devam edecek)
